به گزارش مجله خبری آلما به نقل از 
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
نقرس معمولاً به مصرف زیاد الکل یا رژیم غذایی ناسالم نسبت داده میشود، اما پژوهشهای جدید نشان میدهد که ژنتیک نقش بسیار بزرگتری در بروز این بیماری دردناک مفصلی دارد؛ نقشی بسیار فراتر از آنچه پیشتر تصور میشد.
به گزارش انتخاب و به نقل از sciencealert؛ در سال ۲۰۲۴، تیمی بینالمللی از دانشمندان، دادههای ژنتیکی ۲.۶ میلیون نفر را در ۱۳ مجموعه پژوهشی مختلف بررسی کردند. این مجموعه شامل ۱۲۰٬۲۹۵ فرد مبتلا به «نقرس فعال» نیز بود.
با مقایسه کدهای ژنتیکی افراد مبتلا و غیرمبتلا، پژوهشگران توانستند ۳۷۷ ناحیهی ژنی را شناسایی کنند که با نقرس مرتبطاند – که ۱۴۹ مورد از این نواحی پیشتر هرگز با این بیماری ارتباط داده نشده بودند.
با وجود اینکه عوامل محیطی و سبک زندگی همچنان نقش دارند، یافتهها نشان میدهد ژنتیک محرک اصلی خطر ابتلا به نقرس است. پژوهشگران معتقدند حتی احتمال کشف پیوندهای ژنتیکی بیشتری نیز وجود دارد.
وقتی تحقیق منتشر شد، تونی مریمن، اپیدمیولوژیست دانشگاه اوتاگو در نیوزیلند، گفت:
«نقرس یک بیماری مزمن با ریشهی ژنتیکی است و تقصیر فرد مبتلا نیست — باید این باور غلط که نقرس نتیجهی سبک زندگی یا رژیم غذایی است، کنار گذاشته شود.»
نقرس زمانی شکل میگیرد که سطح اسید اوریک خون بالا میرود و کریستالهای سوزنیشکل در مفاصل تشکیل میشود. وقتی سیستم ایمنی بدن این کریستالها را دشمن تلقی کرده و به آنها حمله میکند، درد شدید و التهاب ایجاد میشود.
به گفتهی پژوهشگران، ژنتیک در تمام مراحل این فرایند نقش دارد: از احتمال حمله سیستم ایمنی به کریستالها گرفته تا نحوهی انتقال اسید اوریک در بدن.
نقرس ممکن است دورهای ظاهر و ناپدید شود، اما درمانهای مؤثری وجود دارد. بااینحال، پژوهشگران هشدار میدهند که باورهای غلط دربارهی علت نقرس باعث میشود برخی از بیماران برای درمان مراجعه نکنند – و این مشکل مهمی است، زیرا شیوع نقرس در حال افزایش است.
مریمن توضیح میدهد:
«این باور رایج باعث شرم بیمار میشود؛ همین موضوع باعث میشود برخی افراد در سکوت رنج ببرند و برای دریافت داروی پیشگیریکنندهای که سطح اسید اوریک را کاهش میدهد و مانع درد میشود، به پزشک مراجعه نکنند.»
علاوه بر افزایش درک ما از منشأ نقرس، این مطالعه راههای بیشتری برای درمان پیش پای دانشمندان میگذارد، بهویژه در مدیریت پاسخ ایمنی بدن به تجمع اسید اوریک. حتی امکان دارد داروهای موجود برای این هدف بازاستفاده شوند.
البته این مطالعه محدودیتهایی هم دارد: بیشتر دادهها مربوط به افرادی با نژاد اروپایی بود و بخشی از موارد نقرس خوداظهاری بوده و نه تشخیص بالینی. با اینحال، این تحقیق یکی از جامعترین دیدگاهها را دربارهی بیماریای ارائه میدهد که قرنها گریبان انسان را گرفته است.
مریمن در پایان میگوید:
«امیدواریم با اهداف درمانی جدیدی که شناسایی کردیم، در آینده درمانهای بهتر و دردسترستری ارائه شود. نقرس نیازمند توجه و سرمایهگذاری بیشتری در نظام سلامت است.»