به گزارش مجله خبری آلما به نقل از 
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : ایسنا: بیماری آلزایمر، یک نوع زوال عقل پیشرونده، می‌تواند به‌طور قابل توجهی بر توانایی تکلم بیماران تأثیر بگذارد. این اختلال نه‌تنها بر فرایندهای شناختی و حافظه اثر می‌گذارد، بلکه توانایی افراد برای برقراری ارتباط موثر و معنادار را نیز به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. در این مقاله، به بررسی چگونگی تأثیر آلزایمر بر گفتار و ارتباطات، مراحل مختلف بیماری و چالش‌های ناشی از آن می‌پردازیم.بیماری آلزایمر، که به نام پزشک آلمانی آلوئیس آلزایمر نام‌گذاری شده، به عنوان یکی از شایع‌ترین انواع زوال عقل در جمعیت‌های مسن شناخته می‌شود. این بیماری به تدریج بر توانایی‌های شناختی تأثیر می‌گذارد و با توجه به پیشرونده بودن آن، توانایی‌های زبانی و ارتباطی بیماران نیز به شدت آسیب می‌بیند.
آلزایمر معمولاً با تغییرات شیمیایی و ساختاری در مغز همراه است که منجر به مرگ نورون‌ها و اختلال در اتصالات عصبی می‌شود. دو پروتئین اصلی به نام‌های «بتا آمیلوئید» و «تاو» در این فرایند نقش دارند و ایجاد پلاک‌ها و گره‌ها در مغز را به دنبال دارند. یکی از اولین مناطق مغز که تحت تأثیر قرار می‌گیرد، هیپوکامپ است که مسئول تشکیل خاطرات و پردازش زبان است.
مراحل اولیه: در مراحل اولیه بیماری، بیماران ممکن است در به یاد آوردن کلمات و بیان افکار خود دچار مشکل شوند. در این مرحله، آن‌ها غالباً از پرکننده‌های کلامی مانند «اوم» استفاده می‌کنند و سرعت گفتار آن‌ها کاهش می‌یابد. اگرچه این مشکلات ممکن است خفیف به نظر برسند، اما می‌توانند به تدریج بدتر شوند.
مراحل متوسط: با پیشرفت بیماری، اختلالات گفتاری شدیدتر می‌شوند. بیماران ممکن است برای تشکیل جملات ساده یا درک مکالمات دچار مشکل شوند. لکنت زبان، تکرار و استفاده از کلمات نادرست، شایع‌تر می‌شود و این وضعیت فشار قابل توجهی بر بیماران و خانواده‌هایشان ایجاد می‌کند.
مراحل شدید: در مراحل پیشرفته، بیماران ممکن است توانایی ایجاد گفتار منسجم را از دست بدهند. آن‌ها ممکن است تنها عبارات را تکرار کنند یا صحبت‌های نامنظم و غیرمنطقی داشته باشند. این تغییرات می‌تواند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی بیماران را تحت تأثیر قرار دهد و احساس ناامیدی و استرس را برای مراقبان ایجاد کند.
مراقبان بیماران مبتلا به آلزایمر با چالش‌های بسیاری روبه‌رو هستند. آن‌ها باید نه تنها به نیازهای جسمی بیماران پاسخ دهند، بلکه باید از سلامت روان خود نیز مراقبت کنند. وضعیت روحی مراقبان می‌تواند تأثیر زیادی بر حالت و رفتار بیماران داشته باشد. برای این منظور، ایجاد محیطی حمایتی و آرام برای بیماران و مراقبان بسیار مهم است.
اگرچه آلزایمر به عوامل ژنتیکی و محیطی بستگی دارد، اما اتخاذ سبک زندگی سالم می‌تواند نقش مهمی در پیشگیری از ابتلا به این بیماری داشته باشد. فعالیت‌های جسمانی منظم، تغذیه مناسب و فعالیت‌های ذهنی می‌توانند به حفظ سلامت مغز کمک کنند.
آلزایمر تأثیرات عمیق و قابل توجهی بر توانایی‌های گفتاری و ارتباطی بیماران دارد. درک این تأثیرات و حمایت از بیماران و مراقبان آن‌ها می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی آن‌ها کمک کند. با توجه به پیشرفت‌های علمی و درمانی، امیدواری برای بهبود وضعیت بیماران مبتلا به آلزایمر و کیفیت زندگی آن‌ها همچنان وجود دارد.